I am experimenting with this blog to share some spiritual and psychological reflections, and to provide as a polite service very imperfect googled translations at the bottom of the entry. Enjoy the read.
BE’SHALAKH
Chapters 13 to 15 in the Biblical book of Numbers, the traditional Jewish Parshah of Be’shalakh, represents an awe-inspiring contrast of two radically opposed approaches to religion, and in reality to the nature of the relationship between divinity and the universe, between the divine and the human.
Here is the first voice of the text. We have the classic story of the spies who go to investigate the land of Canaan, the land of Israel, the Promised Land. They come back with a story of a land flowing with milk and honey, a classic symbol of plenty and abundance. A t the same time they come back with a fearful message that the land is filled with very strong inhabitants, fighters, dangerous people, the strong implication being that this fledgling group of escapees from Egypt, the nascent Israelite people, cannot manage to conquer the Land of Canaan, despite whatever voices may have been heard from Moses in the name of God suggesting that they do so.
This leads Moses to engage in a dramatic conversation between himself and God. Of course, this is a prophetic moment, so in reality what is happening is that Moses is the only one doing the speaking, but he is declaring a conversation between himself and God on this ‘rebellion’, on this preference of the people to die in the desert rather than to try to conquer the land, according to his wishes, in the name of God. Instead the people are portrayed as cynically longing for Egyptian slavery rather than die fighting after their entire escape.
God is portrayed in this text as angry and outraged, ready to engage in mass slaughter of the very people that he had nurtured for hundreds of years and cultivated into a people. This is a God very reminiscent of the God who decides to destroy all of humanity in the great Flood. Angry, impulsive, regretful, vengeful, disappointed and unhappy.
The only way in which Moses manages to placate this angry jealous voice of God is by saying basically, ‘What will the Gentiles think of You if you did all of those miracles in Egypt only to end up slaughtering your own people?’ This is a very strange argument to our ears today. This is an appeal to vanity and reputation, to a Homeric narcissistic deity, not a god who is the embodiment of perfect good. Moses’ internal conversation with God does manage, however, to forestall immediate genocide, so says the story. It creates a change in this impulsive God who then does not back down from a vengeful approach to this ‘rebellion’, to this expression of fear on the part of these people. The punishment is that in fact they all will die in the desert as they expressed fearfully, only they will die slowly survived by a few.
It has to be admitted that this god is not a god that too many people today would want to worship. There is anger, there is vengefulness, there is zero compassion for authentic fear of a vulnerable people at the possibility of being slaughtered at the hands of inhabitants of the land. After all, they fear war and conquest, which we know today is the most normal response to the threat of danger. There is also zero compassion for wounded, former slaves. And then there is a form of punishment that is so cruel that it takes its cue from the very words that the people said themselves, namely that they would all die in the desert. It takes those words and turns it into a form of punishment so that the victims can now know that they themselves signed their own death warrants by the words that came out of their mouths. I could not have imagined a better scene from a movie about psychological torture than an all-powerful villain using the words of people who were desperately afraid as a weapon against them, as a form of punishment that they have to live with for the rest of their short lives. The text is gruesome, with God saying repeatedly that they will all die prematurely, their carcasses strewn all over the desert as they wander.
This ancient sacred text of the Jewish people is above all a subtle literary strategic document. It is not a history book but a teacher of moral and spiritual lessons that often is meant to be ironic, even a caricature of itself. It is a text meant to have irony and contradiction, so that ultimately it stimulates the readers and believers to think hard, to struggle through this question of divinity, sacredness, and the powers of fate and history in our lives as individuals and as communities of people.
Who of us has never met an angry god along our journey? Who has never met a fate that certainly felt as if some god wanted to kill us, or punish us cruelly? Have you ever wondered what force seems to be conspiring to have everything go wrong at once, really wrong, with absolutely zero concern for your destiny as a vulnerable human being in need of care? Who has not seen such awesome, mystical, dark power in their lives from time to time? But there is another face of God, of the living, breathing Universe, the absolute Place (Makom) of all of us, which is testified to here.
The character of Moses, a tormented soul hearing two voices, one of the loving father and one of the enraged vengeful, impatient, violent father. Here is Moses begging for the people and for their lives to be spared. At the same time, this Moses is speaking in the name of a God that wants in every way to end these people with great cruelty. It suggests a war inside the psyche of the sacred message, of the sacred mind, of the sacred struggle that goes on inside the mind of a prophet. Perhaps it is a war inside the very structure of reality that seems to embody a universe capable of nurturing us with one hand, with every breath, and killing us with the other hand, with a single chromosome break of an irreparable disease.
On the one hand Moses is expressing a very human determination to have one’s will fulfilled, and the rage, the childish rage, that comes when people don’t do what you want them to do, exactly when you want them to. How dare these people not be ready after 200 years of slavery for obeying my will? Where is their gratitude for liberation? Where is their obedience? Which father, tired and miserable from overwork, from creating the universe that his family inhabits, has not been tempted by such feelings and thoughts, after the hell of putting the roof over the heads of those who will never appreciate his sacrifice? Thus the rage the threat of annihilation and finally the mean-spirited form of punishment, which spells complete degradation.
On the other hand Moses’ pleading for the people also suggests the unending compassion of a parent for his children, the unending compassion of a great and noble leader for a beleaguered and wounded people who are trying to figure out a new identity in a new place, in a terrifying world where there doesn’t seem to be anything to support them well.
This tortured drama of the two voices of Moses and God is only one voice, however, of chapters 13 through 15 of the Book of Numbers, the Parsha of Be’shalakh. Right in the middle of this catastrophic conversation and condemnation of the Israelites and perhaps the Jewish people permanently to a state of exile, to a state of wandering, to permanent punishment, for this psyche of Exile to become a near permanent part of the Jewish consciousness, there comes a very surprising voice. That is the voice of sacrificial laws, the voice of the priests. It is as if the text is saying, “And now a break in the action from our Sponsor”. This voice comes with some very technical messages that appeared to have absolutely nothing to do with the catastrophic narrative and condemnation to eternal punishment in the desert. It’s a text, however, that if you read, if you are a careful reader of this technical priestly text, it is actually a strong reaction to the previous narrative.
The priestly text of sacrificial instructions is a review of the previous section but with the opposite message. It is a section about how to bring your offerings to the Temple, how to make amends for mistakes through offerings that, when done well, will ALWAYS leave behind a sweet smell in the nostrils of God. Think about that.
This technical section of rituals is sending a profound and opposite message about God and the nature of the universe. It is saying that everyone sins, it is saying that there is such a thing as ‘mistakes’ and weakness. It is saying that everyone is capable of mistakes, and everyone is capable mollifying angry reactions to those mistakes if they learn how and find the way.
Everyone is capable of making an offering of themselves, an offering of the world and to the world. That offering from oneself for mistakes and imperfections is a way of making peace with the power, the awesome and intimidating power of history, of fate, of the Law, of the harsh laws of the universe, the harsh laws of karma, or the action/reaction spiral from one’s actions. It is possible, this Divine voice says, to make peace with oneself even after weakness, failure and mistakes. This voice says that everyone makes accidents and mistakes.
This voice goes further. It says if you make mistakes, do not think that because you are Jewish and special that you get a special pass, but everyone else I will destroy. This avenue of healing and change is completely open equally to all your neighbors, to any stranger. Any stranger, any non-Jew who lives with you also has a right to make mistakes, and also has a right to make amends for that. So don’t go around like an enraged, petulant child looking for scapegoats, looking for some stranger to blame when you don’t get your way or when you screw up. Don’t kill yourself and don’t kill others because of mortal imperfections. Make amends, work on yourself, work on yourself so well that I breathe it in deeply and it makes me so happy. And welcome all strangers to do the same, welcome them.
If you do make amends and you do admit your mistakes, guess what? The scent of that, the breath of that, will be pleasing to a universe that is sacred and intelligent, that surrounds you on all sides if you can only see it. Don’t enter into a state of terror about failing, about making mistakes, as if there is some god hounding you out of existence. God is patient, God is kind, God created a universe in which personal offerings of amends, of personal and community transformation actually make a difference, they actually can change your personal history and your community. Just think of a life of healing for both you and for your neighbors, for both you and for strangers, even the totally estranged from you. You all have the capacity to make amends for your mistakes, to make peace inside yourself and to make peace with the energy and the sacredness of the universe. The universe’s compassionate intelligence surrounds you like a warm and loving parent ready to smell the sweet savor of your sacrifices in life.
Sure enough, after the Biblical priestly peaceful voice finishes this warm-hearted encouraging message, the opposite voice returns in this Biblical portion. It returns with a vengeance, with a finger-wagging threat. By the way, it announces, if any of your ‘mistakes’ are on purpose, well you are just dead. You are going to be killed without mercy, tortured to death by stoning, slowly, and not just by an executioner but by your entire community. Lovely. Kill the Sabbath violator by everyone stoning the man to death, and here’s a story where in fact it happened in the desert.
Do you see the struggle here? I hope the reader can see that there is a war within here. This is a war for the soul of ancient Jewish consciousness right inside these few chapters. As there is today a war for Jewish consciousness, for global consciousness.
There was a time in modern Jewish scholarship and particularly in modern Protestant scholarship of the Bible that it was thought that the priestly voice was always the voice that was the more barbaric because it embraced bloody animal sacrifice. How barbaric, how terrible! I certainly agree that the turn toward prayer and meditation and away from animal sacrifice is a good one, and should there ever be found a safe and peaceful place for the Temple to be rebuilt in Jerusalem I would hope it be based purely on non-animal rituals. Nevertheless, slaughterhouses are far more barbaric than any of the rituals, the entire critique has always been rather hypocritical as everyone lunched away on their bacon and ham. The most important point here is not a defense of animal sacrifice but an embrace of the deeper and often more peaceful spirituality and ethics involved in the practice and inner intent of the sacrifices.
There’s always been a misunderstanding of the deeper spiritual and psychological intent of the sacrificial system, which is the grandparent of the prayer system, which is the grandparent of intensive mystical practices of offering, union and unification of our fractured reality and psyche, which is the grandparent of some of the best contemporary Jewish spiritual consciousness and global ethics, as it has been articulated so well by Arthur Green, Art Waskow, Danny Matt and others.
Sacrifice, the offering of the best of ourselves after failure, the offering of good intentions, does generate and germinate the sweet smell of acceptance, kindness, patience and tolerance, the creation of a space for both Jews and non-Jews to make amends for their imperfections. These sacrificial dreams are not such barbaric dreams and practices after all. Remove your mind’s fixation on its ancient incarnation with animals and blood, and instead see the animals and blood as the complete offering of oneself to spiritual life, to ethical life, to the life of a better tomorrow, to life beyond and despite imperfections. Once you offer up your own worst self as a peace offering to a neutral and sometimes hostile universe, suddenly there is the sweet smell of reconciliation. The air seems different, beauty reemerges, and so does hope.
The true God here in this portion, the higher God, the god not of temporary and earthly jealousies and rage, but the God of eternity, is a God ready for a partner who also smells the scent of eternal love and hope. That is the God that emerges victorious here, with the maturity to be patient with other, lesser expressions of divine power and purpose. A God worthy of the name of God is a God of infinite patience, a God that believes in the human capacity to continually improve, a God that has infinite patience for fear and anxiety, a God that believes in the unity of Jews and strangers, all humans and their strangers, all humans and their estranged selves, a God that is a God that will always be there in the distant universe as far away as the mind can imagine, and as deep inside matter and soul as the consciousness can sense.
פרקי 13-15 בספר במדבר, פרשת השבוע היהודי המסורתית של Be’shalakh, מייצג ניגוד מעורר השתאות של שתי גישות מנוגדות ביסודה לדת, ובמציאות למהות היחסים בין האל ואדם.
הנה הוא קולו הראשון של הטקסט. יש לנו את הסיפור הקלאסי של המרגלים שהולכים לחקור את ארץ כנען, ארץ ישראל, הארץ המובטחת. הם חוזרים עם סיפור של ארץ זבת חלב ודבש, סמל קלאסי של שפע ושפע. לא באותו הזמן הם חוזרים עם מסר חושש כי הקרקע מלאה בתושבים חזקים מאוד, לוחמים, אנשים מסוכנים, היא שקבוצה צעירה זה של בורחים ממצרים, בני ישראל המתהווה, לא יכול לנהל את המשמעות החזקה לכבוש ארץ כנען, למרות כל מה שקולות ייתכן ששמעו ממשה בשמו של אלוהים המצביע על כך שהם עושים זאת.
זה מוביל את משה לעסוק בשיחה דרמטית בינו לבין אלוהים. כמובן, זה רגע נבואי, כל כך במציאות מה שקורה הוא שמשה הוא היחיד עושה הדיבור, אבל הוא מצהיר בשיחה בינו ובין אלוהים על ‘המרד’ הזה, בהעדפה זו של בני האדם למות במדבר ולא לנסות לכבוש את הארץ, על פי רצונו, בשמו של אלוהים. במקום אנשים מצטיירים כגעגוע בציניות לעבדות במצרים ולא למות בקרב לאחר כל הבריחה שלהם.
אלוהים מצטייר בטקסט זה ככעוס וזועם, מוכן לעסוק בטבח המוני של אותם האנשים שהוא טפח במשך מאות שנים, והוא גדל לאנשים. זהו אלוהים שמזכיר מאוד את אלוהים שמחליט להשמיד את כל האנושות במבול הגדול. כועס, אימפולסיבי, מלא צער, נקמן, מאוכזב ועצוב.
הדרך היחידה שבה משה מצליח להרגיע את הקול מקנא הכועס הזה של אלוהים היא באומרו בעצם, ‘מה הגויים יחשבו עליך אם אתה עשית את כל אלה הנסים במצרים רק בסופו של שחיטת אנשים משלך?’ זה טיעון מוזר מאוד לאוזניים שלנו היום. זו יוהרה ומוניטין, לאלוהות הומרית נרקיסיסטית, לא אלוהים שהוא ההתגלמות של טוב מושלם. השיחה הפנימית של משה עם אלוהים לנהל, עם זאת, כדי למנוע רצח עם באופן מיידי, ולכן אומר את הסיפור. זה יוצר שינוי באלוהים אימפולסיבית זה שאז לא לסגת מגישה נקמנית ל’המרד ‘הזה, לביטוי זה של פחד על חלק מהאנשים האלה. העונש הוא שלמעשה כל מה שהם ימותו במדבר כפי שהם באים לידי ביטוי בפחד, רק שהם ימותו לאט שרדו על ידי כמה.
זה חייב להיות הודה כי אלוהים זה לא אלוהים שיותר מדי אנשים היום היו רוצים לעבוד. יש כעס, יש נקמנות, יש אפס חמלה לפחד אותנטי של אנשים פגיעים באפשרות של נטבח בידי יושבי הארץ. אחרי הכל, הם חוששים מלחמה וכיבוש, שאנו מכירים כיום הוא התגובה הנורמלית ביותר לאיום של סכנה. יש גם אפס חמלה כלפי עבדים פצועים, לשעבר. ואז יש סוג של ענישה שהוא כל כך אכזרי שזה לוקח קיו שלה מהמילים מאוד שהאנשים אמרו לעצמם, כלומר שכולם ימותו במדבר. זה לוקח את המילים האלה והופך אותו לסוג של עונש, כך שהקורבנות יכולים עכשיו יודעים שהם עצמם חתמו על גזר דין המוות שלהם על ידי המילים שיצאו מפיהם. אני לא יכול היה לדמיין סצנה טובה יותר מסרט על עינויים פסיכולוגיים מאשר נבל כל יכול להשתמש במילים של אנשים שהיו נואשים לפחד כנשק נגדם, כסוג של עונש שהם צריכים לחיות עם לשארית החיים קצרים שלהם. הטקסט הוא מבעית, עם אלוהים ואמר שוב ושוב שהם יהיו כולם למות בטרם עת, פגריהם פזורים בכל רחבי המדבר כפי שהם לנדוד.
טקסט מקודש העתיק של העם היהודי הוא מעל לכל מסמך אסטרטגי ספרותי מעודן. זה לא ספר היסטוריה, אבל מורה של לקחים מוסריים ורוחניים, כי לעתים קרובות הוא אמור להיות אירוני, אפילו קריקטורה של עצמו. זהו טקסט אמור להיות אירוניה וסתירה, כך שסופו של דבר זה מעורר את הקוראים והמאמינים לחשוב קשה, להיאבק דרך שאלה זו של אלוהות, קדושה, וכחותיו של הגורל וההיסטוריה בחיינו כפרטים וכקהילות של אנשים.
מי מאתנו מעולם לא פגש את אלוהים כועס לאורך המסע שלנו? שמעולם לא פגש את גורלו כי בהחלט הרגיש כאילו איזה אלוהים רצה להרוג אותנו, או להעניש אותנו באכזריות? האם תהית אי פעם מה כוח נראה שיש קשירת קשר לכל מה שמשתבש בפעם אחת, באמת לא בסדר, עם אפס מוחלט דאגה לגורלך כאדם פגיע זקוק לטיפול? מי שלא ראה את כוח כזה מדהים, מיסטי ואפל בחייהם מעת לעת? אבל יש עוד פנים של אלוהים, של החיה ונושמת יקום, המקום המוחלט (מקום ב) של כל אחד מאיתנו, אשר העיד לכאן.
דמותו של משה, נשמה מיוסרת ששמעה שני קולות, אחד מהאב אוהב ואחד מהאב הזועם נקמן, חסר הסבלנות, אלים. הנה משה מתחנן לאנשים ועל חייהם כדי להינצל. במקביל, משה זה מדבר בשמו של אלוהים שרוצה בכל דרך לשים קץ לאנשים האלה באכזריות רבה. זה מצביע על מלחמה בתוך הנפש של ההודעה המקודשת, של הנפש הקדושה, של המאבק המקודש שקורה בתוך מוחו של נביא. אולי זה מלחמה בתוך המבנה מאוד של מציאות שנראה לגלם יקום מסוגל לטפח אותנו עם יד אחת, עם כל נשימה, והורג אותנו ביד השנייה, עם הפסקה של כרומוזום בודד של מחלה בלתי הפיכה.
מצד אחד משה מביע נחישות מאוד אנושית יש את רצונו של אדם מילא, והזעם, הזעם הילדותי, שמגיע כאשר אנשים לא עושים את מה שאתה רוצה שהם יעשו, בדיוק כשאתה רוצה אותם. איך מעז האנשים האלה לא יהיו מוכנים אחרי 200 שנות עבדות לציות לרצון שלי? איפה הכרת התודה שלהם לשחרור? איפה הוא הציות שלהם? שאב, עייף ואומלל מעבודת יתר, החל מיצירת היקום, שמשפחתו שוכנת, לא התפתה על ידי רגשות ומחשבות כאלה, אחרי הגיהינום של לשים קורת הגג מעל ראשיהם של אלה שלעולם לא מעריכים את ההקרבה שלו? לכן זעם האיום של השמדה ולבסוף הצורה המרושעת של ענישה, אשר מפרטת השפלה מוחלטת.
מצד השני תחינתו של משה לאנשים גם מציעה חמלה בלתי פוסקת של הורה לילדיו, החמלה האינסופית של מנהיג גדול והאצילי לאנשים נצורים ופצועים, שמנסים להבין את זהות חדשה במקום חדש , בעולם מפחיד שבו לא נראה שיש משהו שאפשר לתמוך בהם גם לא.
דרמה עינתה את זה של שני קולותיהם של משה ואלוהים היא רק קול אחד, עם זאת, הפרקים 13 דרך 15 של ספר במדבר, פרשת השבוע של Be’shalakh. ממש באמצע של השיחה הזאת קטסטרופלי וגינוי של ישראל ואולי גם את העם היהודי באופן קבוע למצב של גלות, למצב של נדודים, לעונש קבוע, לנפש זה של גלות להפוך לחלק קבוע כמעט של התודעה היהודית , מגיע קול מאוד מפתיע. זה הקול של חוקי ההקרבה, את קולם של הכוהנים. זה כאילו את הטקסט הוא אומר, “ועכשיו הפסקה בפעולה מהחסות שלנו”. הקול הזה מגיע עם כמה הודעות טכניות מאוד שהופיעו לו שום קשר עם הנרטיב קטסטרופלי וגינוי לעונש נצחי במדבר. זה טקסט, עם זאת, כי אם אתה קורא, אם אתה קורא זהיר של טקסט כוהנים הטכני הזה, הוא למעשה תגובה חזקה לנרטיב הקודם.
טקסט הכוהנים של הוראות ההקרבה הוא ביקורת של הסעיף הקודם, אבל עם המסר ההפוך. זה סעיף על איך להביא את ההצעות שלך לבית המקדש, איך לכפר על טעויות בדרך של הנפקות, שכאשר עשו טוב, תמיד להשאיר מאחור ריח מתוק בנחיריו של אלוהים. תחשוב על זה.
סעיף טכני זו של טקסים הוא שולח מסר עמוק והפך על אלוהים ועל טבעו של היקום. זה אומר שחטאים כולם, זה אומר שיש דבר כזה כמו “טעויות” וחולשה כזו. זה אומר שכל אדם מסוגל לטעות, וכולם הוא תגובות נזעמות מסוגל ריכוך לטעויות אלה אם הם לומדים איך ומוצאים את הדרך.
כולם מסוגל לעשות הנפקה של עצמם, הצעתו של העולם ועל העולם. הצעה שמעצמו על טעויות ופגמים היא דרך של עשיית שלום עם הכוח, הכוח האדיר והמפחיד של ההיסטוריה, של גורל, של החוק, של החוקים הקשים של היקום, החוקים הנוקשים של קרמה, או הפעולה / ספירלת תגובה ממעשיו של אדם. זה אפשרי, קול אלוהי זה אומר, לעשות שלום עם עצמך גם לאחר חולשה, כישלון וטעויות. קול זה אומר שכולם עושה תאונות וטעויות.
קול זה מרחיק לכת. זה אומר שאם אתה עושה טעויות, לא חושב שזה בגלל שאתה יהודי ומיוחד שאתה מקבל כרטיס מיוחד, אבל כולם אני אהרוס. שדרה זו של ריפוי ושינוי היא פתוחה לחלוטין באופן שווה לכל השכנים שלך, לכל זר. כל זר, כל גוי שגר איתך גם יש לו זכות לעשות טעויות, וגם יש לו זכות לכפר על זה. אז לא מסתובבים כמו ילד זועם, רגזן מחפש שעירים לעזאזל, מחפש איזה זר אשם כשאתה לא מקבל את הדרך, או כאשר אתה מפשל שלך. אל תהרוג את עצמך ולא להרוג אחרים בגלל פגמי תמותה. לתקן את מעוות, לעבוד על עצמך, לעבוד על עצמך כל כך טוב שאני נושם אותו עמוק וזה גורם לי כל כך מאושר. ומקבל בברכה כל הזרים לעשות את אותו הדבר, לקבל אותם.
אם אתה עושה את מעוות ואתה מודה בטעויות שלך, נחשו מה? הריח של זה, הנשימה של זה, יהיה נעים ליקום שהוא קדוש ואינטיליגנטי, שמקיף אותך מכל הצדדים, אם אתה יכול רק לראות את זה. לא להיכנס למצב של טרור על שלא הצליח, על עשיית טעויות, כאילו יש איזה אלוהים להציק לך מתוך קיום. אלוהים הוא מטופל, אלוהים הוא סוג שהוא, אלוהים ברא את יקום שבו הנפקות אישיות של לכפר, של שינוי אישי וקהילתי בעצם לעשות את הבדל, הם באמת יכולים לשנות את ההיסטוריה האישית שלך ואת הקהילה שלך. רק לחשוב על חיים של ריפוי עבורך ועבור השכנים שלך, לך וגם לזרים, אפילו מנוכר לחלוטין ממך. לכולכם יש את היכולת לכפר על הטעויות שלך, לעשות שלום בתוך עצמך ולעשות שלום עם האנרגיה ואת קדושתו של היקום. המודיעין הרחום של היקום הסובב אותך כמו הורה חם ואוהב מוכן להריח את ריח הניחוח של הקורבנות שלך בחיים.
ואכן, לאחר שהקול שליו כוהנים המקראיים מסיים מסר המעודד לב החם הזה, הקול ההפוך חוזר בחלק התנ”כי הזה. הוא חוזר עם נקמה, עם איום אצבע לנפנופים. אגב, אותו מכריז, אם כל “הטעויות” שלך הם על מטרה, גם אתה פשוט מת. אתה הולך להיהרג ללא רחמים, עונו למוות בסקילה, באיטיות, ולא רק על ידי התליין אלא על ידי הקהילה כולה שלך. מקסים. להרוג את מפר השבת על ידי כולם סקילת האדם למוות, והנה סיפור שבו למעשה זה קרה במדבר.
האם אתה רואה את המאבק כאן? אני מקווה שהקורא יכול לראות שיש מלחמה בתוך כאן. זוהי מלחמה על נשמתה של תודעה יהודית עתיקה ממש בתוך כמה פרקים אלה. כפי שיש היום מלחמה על תודעה יהודית, לתודעה העולמית.
היה זמנים בלמדנות יהודית מודרנית ובמיוחד במלגה פרוטסטנטית המודרנית של התנ”ך שהיה נהוג לחשוב כי קול הכוהנים תמיד היה הקול שהיה יותר ברבריים כי זה אימץ הקרבת בעלי חיים עקובה מדם. איך ברברי, כמה נורא! אני בהחלט מסכים שהתור לכיוון תפילה ומדיטציה והרחק מהקרבת בעלי החיים הוא טוב, וצריך לשם אי פעם מצאתי מקום בטוח ושלווה לבית המקדש שנבנה מחדש בירושלים אני מקווה שזה יהיה מבוסס אך ורק על שאינו מהחי טקסים. עם זאת, בתי מטבחיים הם הרבה יותר ברברי מכל הטקסים, כל הביקורת תמיד הייתה ולא צבועה כמו כולם ארוחת הצהריים משם על הבייקון ובשר החזיר שלהם. הנקודה החשובה ביותר כאן היא לא הגנה של הקרבת בעלי חיים, אבל חיבוק של הרוחניות והאתיקה הכרוכה בתרגול והכוונה פנימית של הקורבנות העמוקים יותר ולעתים קרובות יותר בדרכי שלום.
תמיד הייתה אי הבנה של הכוונות רוחניות ופסיכולוגיות העמוקות יותר של שיטת ההקרבה, שהוא הסבא של מערכת התפילה, שהוא הסבא של שיטות מיסטיות אינטנסיביות של הנפקה, איחוד ואיחודה של המציאות שבורה שלנו ועל הנפש, שהיא הסב של חלק מהתודעה העכשווית הטובה ביותר היהודית הרוחנית והאתיקה הגלובלית, כפי שכבר באו לידי ביטוי כל כך טוב על ידי ארתור גרין, אמנות Waskow, דני מט ועוד.
להקריב, הצעת הטובה ביותר מעצמנו לאחר כישלון, ההצעה של כוונות טובות, אין ליצור ולנבוט הריח המתוק של קבלה, נדיבות, סבלנות וסובלנות, יצירת מרחב ליהודים וללא יהודים לכפר על הפגמים שלהם. חלומות ההקרבה אלה אינם כזה חלומות ושיטות ברבריים אחרי הכל. הסר את הקיבעון של המוח שלך על הגלגול העתיק שלה עם בעלי חיים ודם, ובמקום לראות את בעלי החיים ודם כקורבן המוחלט של עצמך לחיים רוחניים, לחיים מוסריים, לחיים של מחר טוב יותר, לחיים שמעבר, ולמרות פגמים. ברגע שאתה מציע את עצמו הגרוע ביותר שלך כמנחת שלום ליקום ניטראלי ולעתים עוין, פתאום יש הריח המתוק של פיוס. האוויר נראה שונה, יופי מופיע שוב, וכך גם תקווה.
האל האמיתי כאן בחלק זה, אלוהים גבוה יותר, אלוהים לא של קנאה וזעם זמניים וארצית, אבל אלוהים של נצח, הוא אלוהים מוכן לשותף שגם מריח את הריח של אהבה ותקווה נצחיות. זה אלוהים שיצא המנצח כאן, עם הבשלות להיות סבלני עם ביטויים אחרים, פחותים של כוח ותכלית אלוהיים. ראוי אלוהים של שמו של אלוהים הוא אלוהים של סבלנות אינסופית, אלוהים שמאמין ביכולת האנושית לשיפור מתמיד, אלוהים שיש לו סבלנות אינסופית לפחד וחרדה, אלוהים שמאמין באחדות של יהודים וזרים, כל בני האדם והזרים שלהם, כל בני האדם והאני המנוכר שלהם, אלוהים שהוא אלוהים שתמיד יהיו שם ביקום הרחוק רחוק כמו המוח יכול לדמיין, ועניין עמוק בפנים ונשמה כתודעה יכולים לחוש.
الفصول 13 إلى 15 في سفر العدد، وParshah اليهودية التقليدية من Be’shalakh، يمثل التباين المذهلة من نهجين تعارض بشكل جذري للدين، وفي الواقع لطبيعة العلاقة بين الله والبشر.
هنا هو الصوت الأول من النص. لدينا قصة كلاسيكية من الجواسيس الذين يذهبون للتحقيق في أرض كنعان، أرض إسرائيل، أرض الميعاد. يعودون مع قصة من أرض تفيض لبنا وعسلا، رمزا الكلاسيكية الوفرة والوفرة. A ر الوقت نفسه أنها تأتي مرة أخرى مع رسالة يخشون أن يتم تعبئة الأراضي مع السكان قوية جدا، والمقاتلين، والناس خطرة، اشارة قوية هو أن هذه المجموعة الوليدة من الهاربين من مصر، والشعب الاسرائيلي الوليدة، لا يمكن أن ينجح في قهر أرض كنعان، على الرغم من كل ما قد تم سماع أصوات من موسى في اسم الله مما يدل على أن يفعلوا ذلك.
هذا يؤدي موسى على الانخراط في محادثة مثيرة بينه وبين الله. بطبيعة الحال، هذه لحظة النبوية، وذلك في الواقع ما يحدث هو أن موسى هو الوحيد تفعل يتحدث، لكنه يعلن محادثة بينه وبين الله على هذا ‘التمرد’، على هذا التفضيل للشعب أن يموت في الصحراء بدلا من محاولة للاستيلاء على الأراضي، وفقا لرغباته، باسم الله. بدلا من ذلك يتم تصوير الشعب كما الشوق بسخرية عن العبودية المصرية بدلا من يموت القتال بعد هروبهم بأكمله.
يصور الله في هذا النص كما غاضبة والغضب، وعلى استعداد للانخراط في المذابح الجماعية للشعب جدا بأنه رعايتها لمئات السنين وزراعتها في الناس. هذا هو الله يذكرنا جدا من الله الذي يقرر لتدمير البشرية جمعاء في الطوفان العظيم. غاضب، والتسرع، النادمين، الانتقام، بخيبة أمل وغير سعيدة.
الطريقة الوحيدة التي تدير موسى لاسترضاء هذا الصوت غيور غاضب الله بالقول أساسا، ‘ماذا سوف الوثنيون كنت أفكر إذا كنت فعلت كل تلك المعجزات في مصر فقط في نهاية المطاف ذبح شعبك؟ “هذا هو حجة غريبة جدا لآذاننا اليوم. هذا هو نداء إلى الغرور والسمعة، إلى ألوهية نرجسي هومري، وليس الإله الذي هو تجسيد للمثالية جيدة. المحادثة الداخلية موسى مع الله لا يتمكنون، ومع ذلك، لمنع الإبادة الجماعية الفورية، لذلك يقول القصة. أنه يخلق تغييرا في هذا الإله الذي التسرع ثم لا تتراجع عن نهج الانتقام لهذا ‘التمرد’، لهذا التعبير من الخوف على جزء من هؤلاء الناس. العقاب هو أنه في الواقع أنهم جميعا سوف يموتون في الصحراء كما أعرب بتخوف، إلا أنها سوف يموت ببطء نجا من قبل عدد قليل.
لا بد من اعترف أن هذا الإله ليس إلها أن الكثير من الناس سوف اليوم تريد أن عبادة. هناك غضب، هناك الروح الانتقامية، وهناك الصفر الرحمة خوفا أصيلة من المستضعفين في إمكانية يذبحون على أيدي سكان الأرض. بعد كل شيء، أنهم يخشون الحرب والغزو، والذي نعرفه اليوم هو الرد الأكثر طبيعية لتهديد خطر. هناك أيضا صفر التعاطف مع الجرحى والعبيد السابقين. ثم هناك شكل من أشكال العقاب التي هي قاسية بحيث يأخذ الاشارة من الكلمات التي جدا للشعب وقال نفسها، أي أنهم سوف يموت الجميع في الصحراء. فإنه يأخذ هذه الكلمات وتحويله إلى شكل من أشكال العقاب بحيث الضحايا يمكن أن نعرف الآن أنهم هم أنفسهم قعت مذكرات الموت الخاصة بها من خلال الكلمات التي خرجت من أفواههم. أنا لا يمكن أن يتصور مشهد أفضل من فيلم عن التعذيب النفسي من مجرد الشرير بكل قوة باستخدام الكلمات من الناس الذين كانوا يخشون بشدة كسلاح ضدهم، كشكل من أشكال العقوبة التي عليهم أن يعيشوا مع لبقية حياتهم القصيرة. النص هو الشنيع، مع الله قائلا مرارا وتكرارا أنها سوف يموت الجميع قبل الأوان، جثثها متناثرة في جميع أنحاء الصحراء حيث كانوا يهيمون على وجوههم.
هذا النص المقدس القديم للشعب اليهودي هو قبل كل شيء وثيقة استراتيجية الأدبية خفية. أنها ليست كتاب تاريخ ولكن المعلم من الدروس الأخلاقية والروحية التي غالبا ما يقصد بها أن تكون ساخرة، وحتى صورة كاريكاتورية لنفسه. بل هو يعني أن يكون النص المفارقة والتناقض، بحيث في نهاية المطاف أنه يحفز القراء والمؤمنين على التفكير الجاد، في النضال من خلال هذه مسألة الألوهية، قدسية، وصلاحيات مصير والتاريخ في حياتنا كأفراد ومجتمعات الناس.
من منا لم يجتمع قط إله غاضب على طول رحلتنا؟ الذي التقى أبدا المصير الذي شعرت بالتأكيد كما لو أراد الله أن بعض قتلنا، أو معاقبتنا بقسوة؟ لقد سبق لك أن تساءلت ما يبدو أن قوة التآمر ليكون كل شيء على غير ما يرام في آن واحد، خطأ حقا، مع الصفر تماما قلق لقدرك كإنسان الضعيفة في حاجة إلى رعاية؟ الذي لم ير مثل هذه رهيبة، باطني، والطاقة المظلمة في حياتهم من وقت لآخر؟ ولكن هناك وجه آخر من الله، من العيش والتنفس الكون، ومكان المطلقة (Makom) من كل واحد منا، والذي يشهد على هنا.
شخصية موسى، والروح المعذبة سماع صوتين، واحد من الأب المحب واحدة من الانتقام، والصبر، والد العنيفة الغاضبة. هنا هو موسى التسول للشعب وعلى حياتهم لعدم ادخار. في نفس الوقت، وهذا موسى يتحدث باسم الله الذي يريد بكل وسيلة لوضع حد لهذه القسوة مع الناس كبيرة. فإنه يشير إلى وجود حرب نفسية داخل الرسالة المقدسة، العقل المقدس، من النضال المقدس الذي يجري داخل عقل نبي. ربما هي حرب داخل هيكل جدا من الواقع الذي يبدو أن تجسد الكون قادرة على تغذية لنا مع يد واحدة، مع كل نفس، وقتل لنا من ناحية أخرى، مع فاصل كروموسوم واحد من مرض لا يمكن إصلاحه.
من جهة موسى وتعبر عن عزيمة البشرية جدا أن يكون المرء إرادة الوفاء بها، والغضب، والغضب الصبيانية، التي تأتي عند الناس لا تفعل ما تريد منهم أن يفعلوا، بالضبط عندما تريد لهم. كيف يجرؤ هؤلاء الناس لا تكون جاهزة بعد 200 سنة من العبودية للطاعة إرادتي؟ أين هو عن امتنانهم للتحرير؟ حيث هو طاعتهم؟ التي الده، والتعب وبائسة من إرهاق، من خلق الكون أن عائلته تسكن، لم يجرب من قبل مثل هذه المشاعر والأفكار، وبعد جحيم وضع سقف فوق رؤوس أولئك الذين نقدر أبدا تضحيته؟ وبالتالي فإن الغضب تهديد الإبادة وأخيرا شكل يعني الحماسية من العقاب، التي تنص تدهور كاملة.
من ناحية أخرى المرافعة موسى للشعب يشير أيضا إلى الرحمة لا تنتهي من أحد الوالدين لأبنائه، والرحمة لا تنتهي من قائد عظيم والنبيلة للشعب المحاصر والجرحى الذين يحاولون معرفة هوية جديدة في مكان جديد ، في عالم مخيف حيث هناك لا يبدو أن أي شيء لتقديم الدعم لهم أيضا.
هذه الدراما تعذيب اثنين من اصوات موسى والله واحد فقط صوت، ولكن من الفصول من 13 إلى 15 من كتاب أرقام، وParsha من Be’shalakh. الحق في منتصف هذا الحديث كارثية وإدانة إسرائيل والشعب اليهودي وربما بشكل دائم إلى حالة من المنفى، إلى حالة من التيه، إلى العقاب الدائم، لهذا النفس من المنفى لتصبح جزءا دائما بالقرب من الوعي اليهودي ، يأتي صوت من المستغرب جدا. هذا هو صوت قوانين الذبيحه، وصوت من الكهنة. يبدو الأمر كما لو أن النص قائلا: “والآن انقطاع في العمل من وجهة نظرنا الراعي”. هذا الصوت يأتي مع بعض الرسائل الفنية جدا التي لديك على الاطلاق للقيام مع السرد كارثية والإدانة إلى العقاب الأبدي في الصحراء لا شيء يبدو. انها النص، مع ذلك، أنه إذا كنت تقرأ، وإذا كنت حذرا قارئ هذا النص التقنية الكهنوتية، هو في الواقع رد فعل قوي للرواية السابقة.
النص الكهنوتية تعليمات الذبيحه هو مراجعة القسم السابق ولكن مع رسالة المعاكس. وهو القسم حول كيفية جلب العروض الخاصة بك إلى معبد، وكيفية تكفير عن الأخطاء من خلال العروض التي، عند القيام به بشكل جيد، وسوف يترك دائما وراء رائحة حلوة في الخياشيم الله. نفكر في ذلك.
هذا القسم التقني الطقوس يتم ارسال رساله عميقة والعكس عن الله وطبيعة الكون. أنه يقول ان الجميع الخطايا، فإنه يقول أن هناك شيء من هذا القبيل بأنها “أخطاء” والضعف. أنه يقول أن الجميع قادر على الأخطاء، والجميع التهدئة قادرة ردود الفعل الغاضبة على تلك الأخطاء إذا كانت تعلم كيفية والعثور على الطريق.
الجميع قادر على صنع قربانا من أنفسهم، قربانا من العالم والى العالم. التي تقدم من نفسه لأخطاء وعيوب هو وسيلة لصنع السلام مع السلطة، والقوة الهائلة وتخويف من التاريخ، من مصير، من القانون، من قوانين قاسية من الكون، وقوانين قاسية من الكرمة، أو العمل / دوامة رد فعل من أفعال الفرد. فمن الممكن، ويقول هذا الصوت الإلهي، لصنع السلام مع النفس حتى بعد الضعف، الفشل والأخطاء. يقول هذا الصوت الذي يجعل الجميع الحوادث والأخطاء.
هذا الصوت يذهب أبعد من ذلك. تقول إذا كنت ارتكاب الأخطاء، لا أعتقد أن لأنك يهودية والخاصة التي تحصل على تمريرة خاص، ولكن الجميع سوف تدمر. هذا الطريق للشفاء والتغيير هو مفتوحة تماما بالتساوي على كل ما تبذلونه من الجيران، وإلى أي غريب. أي غريب، أي غير اليهودي الذي يعيش معك أيضا لديه الحق في ارتكاب الأخطاء، وأيضا لديه الحق في تكفير عن ذلك. حتى لا يرحل وكأنه غضب، الطفل الفظ تبحث عن كبش فداء، وتبحث عن بعض غريبا على إلقاء اللوم عندما كنت لا تحصل على طريقك أو عند المسمار. لا تقتل نفسك وليس لقتل الآخرين بسبب عيوب قاتلة. يكفروا، والعمل على نفسك، والعمل على نفسك جيدا بحيث أتنفس بعمق في ويجعلني سعيدة جدا. ونرحب بجميع الغرباء أن تفعل الشيء نفسه، نرحب بهم.
اذا كنت تفعل يكفروا وكنت لا أعترف أخطائك، وتخمين ما؟ رائحة ذلك، فإن النفس من ذلك، سوف يكون لارضاء الكون ما هو مقدس وذكي، والذي يحيط بك من جميع الجهات إذا يمكنك أن ترى ذلك فقط. لا يدخل في حالة من الرعب حول الفشل، عن الوقوع في الخطأ، وإذا كان هناك بعض إله بمطاردة لكم من الوجود. الله هو المريض، والله لطف، الله خلق الكون في العروض الشخصية التي يعدل، التحول الشخصية والمجتمع فارقا حقيقيا ملموسا، فإنها في الواقع يمكن تغيير التاريخ الشخصي الخاص بك ومجتمعك. مجرد التفكير في حياة الشفاء لكلا أنت وجيرانك، بالنسبة لك وللغرباء، حتى ينفر تماما من أنت. لكم جميعا لديهم القدرة على تكفير عن أخطائك، لجعل السلام داخل نفسك وجعل السلام مع الطاقة وقدسية الكون. الاستخبارات الكون الرأفة يحيط تريد أحد الوالدين الدافئة والمحبة على استعداد لرائحة رائحة سرور لتضحياتكم في الحياة.
المؤكد، بعد الكتاب المقدس صوت السلمية الكهنوتية انتهاء هذه الرسالة مشجعة طيب القلب، وصوت العكس يعود في هذا الجزء من الكتاب المقدس. فإنه يعود مع الانتقام، مع تهديد أصابع يهز. بالمناسبة، فإنه يعلن، إذا كان أي من الخاص ‘أخطاء’ هي عن قصد، وأيضا كنت ميتا فقط. كنت على وشك أن يقتل بلا رحمة، للتعذيب حتى الموت رجما، ببطء، وليس فقط من قبل الجلاد ولكن المجتمع بأكمله. جميل. قتل المخالف السبت من قبل الجميع رمي الرجل حتى الموت، وهنا قصة فيها في واقع الأمر حدث في الصحراء.
تنظرون إلى النضال هنا؟ وآمل أن القارئ يمكن أن نرى أن هناك حربا داخل هنا. هذه حرب من أجل روح الوعي اليهودي القديم الحق داخل هذه الفصول القليلة. كما أن هناك اليوم حربا من أجل الوعي اليهودي، للوعي العالمي.
كان هناك وقت في منحة اليهودية الحديثة وخاصة في منحة البروتستانتية الحديثة للكتاب المقدس الذي كان يعتقد ان له صوت الكهنوتية كان دائما الصوت الذي كان أكثر وحشية لأنه اعتنق التضحية الحيوانية الدموية. كيف البربرية، وكيف رهيبة! وأنا أتفق بالتأكيد أن بدوره تجاه الصلاة والتأمل وبعيدا عن التضحية الحيوانية هو فكرة جيدة، ويجب أن يكون هناك أي وقت مضى وجدت مكانا آمنا وسلميا للمعبد ليعاد بناؤها في القدس وآمل ذلك أن يستند بحتة على غير حيوانية الطقوس. ومع ذلك، المسالخ هم أكثر وحشية بكثير من أي من الطقوس، كان نقد بأكمله دائما النفاق بالأحرى الجميع طعام الغداء بعيدا عن لحم الخنزير المقدد، ولحم الخنزير. النقطة الأهم هنا ليس الدفاع عن التضحية بالحيوانات ولكن أحضان الروحانية والأخلاق المشاركة في الممارسة والنوايا الداخلية للتضحيات غالبا ما تكون أعمق وأكثر سلاما.
كان هناك دائما سوء فهم القصد الروحي والنفسي أعمق من النظام القرباني، الذي هو جد لنظام الصلاة، والذي هو جد من الممارسات الصوفية مكثفة من الطرح، الاتحاد وتوحيد واقعنا الممزق ونفسية، والذي هو جد بعض من أفضل المعاصرة الوعي الروحي اليهودي والأخلاقيات العالمية، حيث ورد ذلك جيدا من قبل آرثر الأخضر، الفن Waskow، داني مات وغيرها.
تضحية، وطرح أفضل من أنفسنا بعد الفشل، وتقدم من النوايا الحسنة، لا تولد وتنبت رائحة حلوة من القبول، واللطف والصبر والتسامح، وخلق مساحة للكل من اليهود وغير اليهود أن يكفروا ل عيوب بها. هذه الأحلام الأضاحي ليست هذه الأحلام والممارسات الوحشية بعد كل شيء. إزالة تثبيت عقلك على التجسد القديمة مع الحيوانات والدم، وبدلا من رؤية الحيوانات والدم كما تقدم كاملة من الذات في الحياة الروحية، الأخلاقية في الحياة، لحياة أفضل غدا، في الحياة بعده وعلى الرغم من عيوب. بمجرد تقديم ما يصل الخاص بك أسوأ النفس كما تقدم للسلام على الكون محايدة ومعادية في بعض الأحيان، وفجأة هناك رائحة حلوة من المصالحة. الهواء يبدو مختلفا، reemerges الجمال، ويفعل ذلك الأمل.
الإله الحقيقي هنا في هذا الجزء، وارتفاع الله، والله لا من الغيرة المؤقتة والدنيوية والغضب، ولكن الله الأبدية، هو على استعداد الله عن شريك الذين الروائح أيضا رائحة الحب الخالد والأمل. هذا هو الله الذي يخرج منتصرا هنا، مع النضج إلى التحلي بالصبر مع غيرها، وتعبيرات أقل من القوة الإلهية والغرض منها. والله تستحق اسم الله هو الله من الصبر لانهائية، والله يؤمن قدرة الإنسان على تحسين باستمرار، والله الذي لديه الصبر لانهائية للخوف والقلق، والله أن يؤمن وحدة اليهود والغرباء، جميع البشر والغرباء، وجميع البشر والأنفس المبعدة، الله الذي هو الله الذي سيكون دائما هناك في الكون البعيد بعيدة مثل يمكن للعقل أن يتصور، والمسألة داخل عمق والروح كما يمكن الشعور الوعي.
فصل های 13 تا 15 در کتاب اعداد، یهودی پارشا سنتی Be’shalakh، نشان دهنده مقابل هیبت الهام بخش از دو روش کاملا مخالف مذهب، و در واقع به ماهیت رابطه بین خدا و انسان است.
در اینجا صدای اول متن است. ما داستان کلاسیک از جاسوسان که به بررسی سرزمین کنعان، سرزمین اسرائیل، سرزمین موعود. آنها می آیند با یک داستان از یک زمین جریان شیر و عسل، نماد کلاسیک از مقدار زیادی و فراوانی. تی در همان زمان آنها با یک پیام از ترس اینکه زمین با ساکنان بسیار قوی پر می آیند، مبارزان، مردم خطرناک است، مفهوم قوی بودن که این گروه نوپا از فراری از مصر، مردم اسرائیل در حال تولد است، نه می تواند مدیریت را به تسخیر کنعان، با وجود هر صدای ممکن است از موسی به نام خدا نشان می دهد که آنها این کار را شنیده است.
این امر موسی به شرکت در یک گفتگوی دراماتیک بین خود و خدا. البته، این یک لحظه نبوی است، بنابراین در واقع آنچه اتفاق می افتد این است که موسی تنها انجام صحبت کردن است، اما او اعلام مکالمه بین خود و خدا در این “شورش”، در اولویت این مردم به مرگ در بیابان به جای به تلاش برای تسخیر زمین، با توجه به خواسته های خود، به نام خدا. در عوض مردم به عنوان اشتیاق طلبانه برای بردگی مصر به جای مرگ مبارزه بعد از تمام فرار آنها به تصویر کشیده است.
خدا در این متن به عنوان عصبانیت و خشم، آماده به شرکت در کشتار توده های مردم بسیار است که او برای صدها سال پرورش داده بود و کشت به مردم به تصویر کشیده است. این خدا بسیار یادآور خدا که تصمیم می گیرد برای نابود کردن تمام بشریت در سیل بزرگ است. عصبانی، ضربه، پشیمان، کینه توز، نا امید و ناراضی.
تنها راه که در آن موسی موفق به جلب رضایت این صدای حسادت خشم خدا است گفت: در واقع، “چه خواهد شد امتها از شما فکر می کنم اگر همه کسانی که به معجزه در مصر شما را انجام داد فقط برای پایان دادن به کشتار مردم خود را؟” این یک استدلال بسیار عجیب و غریب به گوش ما امروز. این درخواست تجدید نظر به غرور و شهرت است، به خدای خود شیفته هومری، نه خدایی که تجسم خوب عالی است. مکالمه داخلی موسی با خدا به مدیریت، با این حال، به ممانعت از نسل کشی فوری، بنابراین می گوید داستان. این ایجاد تغییر در این خدا ضربه که در آن نشانی از یک رویکرد کینه توز عقب نمی کردن این ‘شورش’، به این بیان از ترس در بخشی از این مردم است. مجازات این است که در واقع همه آنها را در صحرا می میرند که آنها ابراز ترس، تنها آنها خواهند مرد به آرامی توسط تعداد کمی از جان سالم به در.
این باید اعتراف کرد که این خدا یک خدا که بیش از حد بسیاری از مردم امروز می خواهم به پرستش نیست. است وجود دارد خشم، است vengefulness وجود دارد، صفر همدردی از ترس معتبر از افراد آسیب پذیر در امکان که به دست ساکنان زمین ذبح وجود دارد. پس از همه، آنها از ترس جنگ و فتح، که ما امروز می شناسیم، پاسخ طبیعی ترین تهدید خطر است. همچنین صفر دلسوزی برای زخمی، بردگان سابق وجود دارد. و پس از آن یک شکل از مجازات است که خیلی بی رحمه که طول می کشد نشانه خود را از کلمات است که به مردم گفت: خود را، یعنی که آنها همه در بیابان مرگ وجود دارد. این این واژه ها طول می کشد و آن را به یک شکل از مجازات به طوری که قربانیان هم اکنون می توانید می دانیم که آنها خود حکم مرگ خود را با کلماتی که از دهانشان آمد به امضا رساند. من نمی تواند یک صحنه بهتر از یک فیلم در مورد شکنجه روانی از یک تبه قدرتمند با استفاده از کلمات از مردم که به شدت ترس به عنوان یک سلاح در مقابل آنها تصور کرده اند، به عنوان یک شکل از مجازات است که آنها با زندگی برای بقیه زندگی کوتاه است. متن های مخوف است، با خدا گفت: بارها و بارها که آنها را همه می میرند قبل از موعد مقرر، لاشه، عمیق در تمام نقاط بیابان پوشیده به عنوان آنها سرگردان.
این متن باستانی مقدس یهودیان است بالاتر از همه یک سند راهبردی ادبی ظریف. این یک کتاب تاریخ است اما یک معلم از درس های اخلاقی و معنوی است که اغلب به معنای مضحک، حتی یک کاریکاتور از خودش نیست. این یک متن به معنای طنز و تناقض است، به طوری که در نهایت باعث تحریک خوانندگان و مؤمنان به سخت فکر می کنم، از طریق این سوال را از الهیات، تقدس مبارزه، و قدرت از سرنوشت و تاریخ در زندگی ما به عنوان افراد و به عنوان جوامع از مردم.
چه کسی از ما تا به خدا عصبانی در طول سفر ما ندیده؟ که دارای یک سرنوشت است که قطعا احساس به عنوان اگر برخی از خدا می خواست ما را بکشند، و یا ما را مجازات ظالمانه ندیده؟ آیا تا کنون فکر چه نیروی به نظر می رسد توطئه برای همه چیز به اشتباه در یک بار، واقعا اشتباه است، مطلقا صفر نگرانی برای سرنوشت خود را به عنوان یک انسان آسیب پذیر نیاز به مراقبت؟ چه کسی چنین عالی، عرفانی، قدرت تاریکی در زندگی خود را از زمان به زمان دیده می شود؟ اما یکی دیگر از چهره خدا، از زندگی، نفس کشیدن جهان، محل مطلق (Makom) از همه ما، که در اینجا شهادت وجود دارد.
شخصیت موسی، روح عذاب از شنیدن دو صدای، یکی از پدر با محبت و یکی از کینه توز، بی تاب، پدر خشن خشمگین. در اینجا موسی التماس برای مردم و برای زندگی خود را در امان ماند. در همان زمان، این موسی است به نام خدا که در هر راه برای پایان دادن به این افراد با ظلم و ستم بزرگ می خواهد صحبت کردن. این نشان می دهد که جنگ در درون روح و روان از پیام مقدس، ذهن مقدس، مبارزه مقدس است که می رود در داخل ذهن پیامبر است. شاید یک جنگ درون ساختار بسیار از واقعیت است که به نظر می رسد به تجسم جهان قادر به از ما پرورش با یک دست، با هر نفس، و ما را می کشد با از سوی دیگر، با شکست کروموزوم واحد از یک بیماری جبران ناپذیر است.
از یک طرف موسی است ابراز اراده انسانی خود را به انجام خواست خود، و خشم، خشم کودکانه، که وقتی مردم انجام نمی آنچه شما می خواهید آنها را به انجام، دقیقا زمانی که شما می خواهید آنها را به. چطور جرات این افراد پس از 200 سال برده داری آماده می شود برای اطاعت از اراده من؟ قدردانی خود را برای آزادی کجاست؟ اطاعت خود را از کجا است؟ کدام پدر، خسته و پر از بدبختی از کار زیاد، از ایجاد یک جهان که خانواده او inhabits، شده است مانند احساسات و افکار وسوسه نیست، پس از جهنم قرار دادن سقف بر سر کسانی که هرگز فداکاری خود را درک خواهد کرد؟ بنابراین خشم که خطر نابودی و در نهایت پلیدی شکل از مجازات، که جادوها تخریب کامل است.
از طرف دیگر اقامه دعوا موسی برای مردم نیز نشان می دهد شفقت بی پایان از پدر و مادر برای فرزندان خود، شفقت بی پایان از یک رهبر بزرگ و اصیل برای مردم تحت محاصره و زخمی که در حال تلاش برای کشف کردن یک هویت جدید در یک جای جدید ، در یک دنیای وحشتناک که در آن وجود دارد به نظر نمی رسد به هر چیزی باشد برای حمایت از آنها را به خوبی.
این درام شکنجه از دو صدای موسی و خدا تنها یک صدا، با این حال، از فصل های 13 تا 15 از سفر اعداد، Parsha از Be’shalakh است. درست در وسط از این گفتگو فاجعه بار و محکوم کردن اسرائیل و شاید مردم یهودی به طور دائم به حالت تبعید، به حالت سرگردان، به عذاب دائم، این روان تبعید برای تبدیل شدن به یک بخش دائمی در نزدیکی از آگاهی یهودی ، می آید یک صدای بسیار تعجب آور وجود دارد. که صدای قوانین قربانی، صدای کشیش است. این است که اگر متن گفته است، “و در حال حاضر یک استراحت در عمل از برگشت”. این صدا همراه با برخی از پیام های بسیار فنی است که به نظر می رسد که مطلقا هیچ ربطی به روایت فاجعه بار و محکومیت به مجازات ابدی در صحرا. این یک متن است، با این حال، که اگر شما به عنوان خوانده شده، اگر شما یک خواننده ی دقیق این متن روحانی فنی هستند، آن است که در واقع یک واکنش قوی به روایت قبلی است.
متن روحانی از دستورالعمل قربانی یک بررسی از بخش قبلی است اما با این پیام مخالف است. این یک بخش در مورد چگونگی را به ارائه خود را به معبد، چگونه به جبران اشتباهات از طریق ارائه شده است که، زمانی که به خوبی انجام داده، همیشه در پشت یک بوی شیرین در سوراخهای بینی از خدا ترک است. در مورد آن فکر می کنم.
در این بخش فنی آیین ارسال یک پیام عمیق و مخالف در مورد خدا و طبیعت جهان. این می گوید که گناهان همه، آن را گفت که چنین چیزی به عنوان ‘اشتباه’ و ضعف وجود دارد. این می گوید که هر کس قادر به اشتباهات است، و هر کس mollifying قادر به واکنش های عصبانی به کسانی که اشتباهات است اگر آنها یاد بگیرند که چگونه و پیدا کردن راه.
هر کس قادر به ساخت یک ارائه از خود، ارائه جهان و جهان است. این ارائه از طرف خود برای اشتباه و نقص و از راه صلح با قدرت، قدرت بسیار جذاب و ارعاب از تاریخ، از سرنوشت، از قانون، از قوانین خشن از جهان، قوانین شدید از کارما، و یا عمل است / مارپیچی واکنش از اعمال شخص. این امکان وجود دارد، این صدای الهی می گوید، به صلح با خود و حتی پس از ضعف، شکست و اشتباهات. این صدا می گوید که هر کس می سازد حوادث و اشتباهات.
این صدای فراتر می رود. این گزارش می گوید اگر شما اشتباه، فکر نمی کنم که دلیل این که شما یهودی و ویژه ای است که شما یک پاس ویژه ای است، اما هر کس دیگری من را نابود خواهد کرد. این خیابان شفا و تغییر به طور کامل به طور مساوی به همه همسایگان خود باز است، به هر غریبه. هر غریبه، هر غیر یهودی که با شما زندگی می کند نیز حق اشتباه است، و همچنین حق به جبران است. پس هیچ وقت مثل خشمگین، کودکان زود رنج به دنبال سپر بلا، به دنبال برخی از غریبه به سرزنش هنگامی که شما راه خود را و یا زمانی که شما پیچ می کنید. آیا خودتان را کشت و دیگران را به دلیل نقص فانی را کشت. جبران، کار بر روی خود، کار بر روی خودتان را خیلی خوب است که آن را نفس من در عمیق و آن را باعث می شود من خیلی خوشحال. و خوش آمدید تمام غریبه ها برای انجام همان، آنها را خوش آمدید.
اگر شما را جبران و شما اشتباهات خود اعتراف، حدس بزنید چه؟ عطر و بوی آن، نفس از آن، خواهد خشنود به یک جهان است که مقدس و هوشمند، که شما را احاطه کرده است در همه طرف اگر شما فقط می توانید آن را ببینید. آیا به یک تروریسم دولتی در مورد شکست، در مورد اشتباه وارد کنید، به عنوان اگر برخی از خدای hounding شما از وجود وجود دارد. خدا بیمار است، خدا مهربان، خدا یک جهان که در آن ارائه شخصی از اصلاح، تحول فردی و جامعه در واقع تفاوت را، آنها در واقع می تواند تاریخ شخصی خود و جامعه خود را تغییر ایجاد شده است. فقط از یک زندگی از درمان برای هر دو شما و برای همسایگان خود فکر می کنم، برای هر دو شما و برای غریبه ها، حتی به طور کامل از شما جدا. همه شما از این ظرفیت به جبران اشتباهات خود را به صلح را در درون خود و به صلح با انرژی و تقدس از جهان است. هوش دلسوز جهان را احاطه کرده است که دوست دارید پدر و مادر گرم و دوست داشتنی آماده به بوی مزه شیرین از فداکاری های شما در زندگی است.
برای اطمینان بیشتر، پس از کتاب مقدس صدای روحانی صلح آمیز از اتمام این ارسال تشویق گرم و مهربان، صدای مخالف در این بخش کتاب مقدس می گرداند. این با انتقام می گرداند، با تهدید انگشت wagging. به هر حال، آن را اعلام، اگر هر کدام از اشتباهات “خود را بر روی هدف می باشد، به خوبی شما فقط می مرده اند. شما در حال رفتن به بدون ترحم کشته شود، به مرگ با سنگسار فقط با جلاد اما در کل جامعه خود را به شکنجه، به آرامی، و نیست. دوست داشتنی. کشتن نقض سبت شده توسط هر کس سنگسار مردی به مرگ، و در اینجا یک داستان که در آن در واقع آن را در صحرا اتفاق افتاده است.
آیا شما مبارزه در اینجا مشاهده کنید؟ من امیدوارم که خواننده می توانید ببینید که یک جنگ در اینجا وجود دارد. این یک جنگ برای روح آگاهی کهن یهودی در سمت راست در داخل این چند فصل است. به عنوان یک جنگ برای آگاهی یهودی است امروز وجود دارد، برای آگاهی جهانی است.
در یک زمان در تحقیقات جدید یهودی و به خصوص در بورس تحصیلی پروتستان مدرن از کتاب مقدس است که تصور می شد که صدای روحانی همیشه صدای که وحشیانه تر بود چرا که آن را در آغوش قربانی کردن حیوانات خونین بود. چگونه وحشیانه، چه وحشتناک! من قطعا موافق هستند که به نوبه خود نسبت به نماز و مراقبه و به دور از قربانی کردن حیوانات یکی خوب است، و باید وجود داشته باشد که تا کنون یافت می شود یک مکان امن و صلح آمیز برای معبد در اورشلیم بازسازی شود من امیدوارم که آن را صرفا در غیر حیوانی بر اساس مراسم. با این وجود، کشتارگاه ها به مراتب وحشیانه تر از هر یک از آداب و رسوم، تمام نقد همیشه و نه ریاکارانه بوده است که هر کس دور در بیکن و ژامبون خود را راه اندازی. مهمترین نکته در اینجا این است دفاع از قربانی کردن حیوانات، اما در آغوش گرفتن از معنویت و اخلاق که در عمل و نیت درونی از فداکاری عمیق تر و اغلب صلح آمیز نیست.
وجود دارد همیشه یک سوء تفاهم از هدف های معنوی و روانی عمیق تر از سیستم قربانی است که پدربزرگ و مادر بزرگ از سیستم نماز، است که پدربزرگ و مادر بزرگ از شیوه های فشرده عرفانی ارائه، اتحادیه و وحدت واقعیت شکسته و روان ما، که شده است پدربزرگ و مادر بزرگ از برخی از بهترین آگاهی معاصر یهودی معنوی و اخلاق جهانی، آن را به عنوان به خوبی توسط آرتور سبز، هنر Waskow، دنی مت و دیگران بیان شده است.
قربانی، ارائه بهترین از خودمان پس از شکست، ارائه، از نیت خوب، به تولید و جوانه بوی شیرین از پذیرش، مهربانی، صبر و تحمل، ایجاد یک فضا برای هر دو یهودی و غیر یهودی به جبران عیوب خود را. این ها آرزوهای قربانی می مانند رویاها و شیوه های وحشیانه نشده است. حذف ثابت و ذهن شما را در تجسم باستانی خود را با حیوانات و خون، و به جای حیوانات و خون را به عنوان ارائه کامل خود را به زندگی معنوی و روحانی، به زندگی اخلاقی، به زندگی به فردایی بهتر، به زندگی فراتر از آن و با وجود نقص است. هنگامی که شما ارائه دهد تا خود بدترین نفس خود را به عنوان یک پیشنهاد صلح به یک جهان بی طرف و گاه خصمانه، به طور ناگهانی است بوی شیرین از آشتی وجود دارد. هوایی متفاوت به نظر می رسد، زیبایی reemerges، و تا چه امید.
خدای حقیقی را در اینجا در این بخش، به خدا بیشتر باشد، خدا را از حسادت به طور موقت و زمینی و خشم، اما خدا از ابدیت است، خدا را آماده برای یک شریک، که او هم بوی عطر و بوی عشق ابدی و امید. این خدا است که پدیدار پیروز در اینجا، با بلوغ به بیمار با دیگر عبارات کمتر از قدرت الهی و هدف است. خدا شایسته به نام خدا خدا از صبر و شکیبایی بی نهایت، یک خدا است که در ظرفیت های انسانی به طور مستمر بهبود معتقد است، خدا است که صبر بی نهایت ترس و اضطراب، یک خدا است که در اتحاد یهودیان و غریبه ها بر این باور است، همه انسانها و غریبه خود، همه انسانها و خود جدا خود، یک خدا است که یک خدا است که همیشه وجود دارد در جهان دور است به عنوان دور به عنوان ذهن می توانید تصور کنید، و ماده در داخل به عنوان عمیق و روح به عنوان آگاهی احساس می کنن
© Marc Gopin
Recent Comments